Hipoglikemia i hiper nerwy ;)

Dobry Wieczór, hej . Sobota, Niedziela – kolejny weekend za nami, ja bardzo je lubię, bo właśnie wtedy mam czas na objęcie kuchennych sterów i małe ‘popichcenie’. Wszystko jednak ma swoje dobre i złe strony. Nie lubię niedziel, konkretnie ich godzin popołudniowych. Przypominają mi się wtedy czasy, kiedy byłam osobą zdrową i wraz z rodziną zasiadaliśmy do przesłodkiego podwieczorku  ;)

Teraz taka okazja nadarza się tylko gdy mam niski cukier ;)

No ale hola, hola. Nie będę tu narzekać ! :D

Pomyślmy.. gdybym jadła dużo słodyczy wydawałabym pieniądze… a tak… Kupiłam sobie glany, o tak! ; )

Chociaż byłam zdrowa, to chyba nikt mi nie powie, że nie byłam słodka ! ; )

Dziś chciałabym opowiedzieć jak ważną rzeczą jest pomoc w hipoglikemii.

Zacznę może od swojej historii, wziętej z życia ; )

Przenieśmy się po raz kolejny do roku 2011, tym razem będzie to czerwiec.

Wesele kuzyna, wyjazd, ponad 300 km od domu. Impreza pełną parą ! Tańce, hulańce, jedzenie ( wiadomo – jak jedzenie to i insulina ).

Czas tortu, oczepin. ‘ Kasi ukroić proszę malutki kawałek, bo cukrzycę ma’ . Ok. ! .

Tort, insulina, dalsza zabawa.

Yyy ?! Och co się ze mną dzieje?! Gdzie ja jestem?! Dlaczego widzę wszystko podwójne ?!

Dlaczego jest mi zimno a zarazem gorąco ?! Dlaczego czuję na sobie krople zimnego potu?! Dlaczego się trzęsę ?! Okropnie chce mi się jeść, pić ! Tak ! tam chyba jest stół ! Jest cola, jest ciasto ! Jem ! Ale jak się je?! Dlaczego nie wiem jak to zjeść?! Nie mogę ! Nie mogę utrafić do szklanki, cała cola ląduje mi na talerzu ! Gdzie jest moje rodzeństwo ?! Pomocy! Tak, tam, to chyba Mama! Próbuję krzyknąć, dlaczego nie umiem mówić, nie umiem wydobyć  z siebie żadnego dźwięku, próbuję iść. Tak, to Mama! Oczy skaczą mi jak klisza w starym aparacie, wydaje mi się, że wszędzie widzę błysk fleszy! Tak to. Oni , rodzice. Pamiętam tylko słowa , ‘Marian, leć po zastrzyk!’.

Ciasto , ciasto – Jezu zaraz się uduszę, przecież ja nie wiem jak mam to połknąć ! Słyszę jakieś dźwięki. To łyżeczka obijająca się o rogi szklanki. Moja siostra, mój brat, moi wybawcy. Cola z cukrem, przesłodkie świństwo, które wtedy uratowało mi życie, bo jak się okazało Glukagen został w domu… Choć na weselu miałam niespełna 15 lat, zapamiętam je chyba do końca życia.

 Po tamtym zdarzeniu wszyscy domownicy, włącznie z moją małą Siostrzenicą wiedzą chyba jak mi pomóc ;)

Poniżej zamieszczam filmik, nagrany już wcześniej do prezentacji, którą przygotowywałam aby zapoznać moją klasę z problemem mojej choroby.

To teraz może coś milszego? ; ))

JEDZENIE ! ; ))

Dziś postanowiłam przedstawić Wam dwa pyszne dania, które przygotowałam dzisiaj osobiście ;)

Kotlet w razowej panierce gotowany na parze z brukselką.

 

Składniki:

- ½ fileta z kurczaka

- jajko

- bułka tarta (razowa – ja przygotowuję ją  osobiście z ciemnego, suszonego pieczywa)

- pieprz, sól, papryka

- 15 szt brukselki

Sposób przygotowania:

Filet pokroić, rozbić cienko. Przyprawić. Obtaczać w jajku i bułce tartej, Ułożyć na górnym sicie garnka parowego. Posypać papryką ( dla nadania koloru panierce ). Na dolnym sicie ułożyć brukselkę. Gotować ok. 25 minut.

Omlet jajeczny (oczywiście bez smażenia ;) )

Składniki:

- 2 jajka

- 2 plastry szynki drobiowej

- 2 pieczarki

- 2 plastry pomidora

- szczypiorek

Sposób przygotowania:

Szynkę pokroić w cienkie paski, pieczarki w plastry, a  pomidory w kostkę.  Jajka roztrzepać, dodać resztę składników i wymieszać. Masę jajeczną wlać  ( w moim przypadku kolejne ułatwienie życia – jajeczny garnuszek ). Posypać szczypiorkiem. Gotować ok. 3 minut w kuchence mikrofalowej ( moc 600W ).

                                                                                        

                                                                                        Smacznego ! ;)

Tymczasem uciekam zmierzyć cukier i spać. Dobranoc ! ; )